Three-card monte - Μια εκτενής αναφορά

Με αφορμή [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.] , όπου εκτελώ τη ρουτίνα του Darwin Ortiz με το three-card monte , σκέφτηκα να γράψω ένα κείμενο σχετικά με το παιχνίδι , τα στοιχεία που το αποτελούν , πώς παιζόταν στους δρόμους κτλ. Το κείμενο είναι μεγάλο αλλά προσπάθησα να το χωρίσω νοητά σε ενότητες , ώστε να μην είναι κουραστικό στην ανάγνωση. Πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον για κάποιον να διαβάσει σχετικά με αυτό το παιχνίδι που ξέρουμε όλοι. Στο κείμενο δεν αναλύω "τεχνικά" το three card monte , δηλαδή πώς γίνονται οι κινήσεις κτλ. Περιμένω τα σχόλια και τις εντυπώσεις σας.

---

Το three card monte είναι ένα “παιχνίδι” το οποίο παίζεται με τρεις κάρτες , δύο ίδιες και μία διαφορετική , η οποία είναι η κάρτα που κερδίζει. Ο dealer σου δείχνει τις τρεις κάρτες , και μετά τις γυρνάει face down και τις ανακατεύει . Για να κερδίσει κάποιος πρέπει να βρει πού είναι η διαφορετική κάρτα. Ο όρος παιχνίδι είναι σε εισαγωγικά, γιατί το three card monte είναι στην ουσία μια απάτη , και το θύμα ή “στόχος” που παίζει δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει, όπως θα δούμε παρακάτω.

Το παιχνίδι έχει πολλά ονόματα , όπως Three-card marney, Three-card trick, Three-Way, Three-card shuffle, Menage-a-card, Triplets, Follow the lady/ Find the lady ( επειδή χρησιμοποιούνταν μια ντάμα ως η νικητήρια κάρτα ), Les Trois Perdants, le Bonneteau, Bola bola ή Follow the Bee. Στα ελληνικά είναι πασίγνωστο με τον όρο Ο παπάς, επειδή παιζόταν με τον ρήγα ως νικητήρια κάρτα.

Η προέλευση του παιχνιδιού καθώς και η περίοδος που ξεκίνησε δεν είναι γνωστές με ακρίβεια. Ξέρουμε ότι το παιχνίδι είναι πάρα πολύ παλιό και παιζόταν ήδη από τον 15ο αιώνα. Το όνομα monte έχει προέλευση το Μεξικό και συγκεκριμένα ένα κάποτε δημοφιλές μεξικάνικο παιχνίδι με χαρτιά , που ονομαζόταν Monte. Το μεξικάνικο παιχνίδι δεν έχει καμία σχέση με το three-card monte, απλά ίσως κάποιοι Αμερικάνοι χαρτοκλέφτες το δανείστηκαν για να δώσουν έναν αέρα πραγματικού παιχνιδιού στην παιχνίδι-απάτη , θεωρώντας ότι πολλοί χαρτοπαίχτες στην Αμερική θα είχαν ακούσει το παχνίδι monte , αλλά δεν θα ήξεραν πώς παίζεται , οπότε θα το θεωρούσαν ένα απλό παιχνίδι τζόγου.

Υπάρχουν δύο τύποι three card monte :“ανοιχτό” και “κλειστό”.

Το “κλειστό” three-card monte είναι ένα πιο παραδοσιακό “παιχνίδι απάτης” ( confidence game ), στο οποίο ένας από τους δύο απατεώνες βρίσκει κάποιον υποψήφιο στόχο με αρκετά χρήματα, τον γνωρίζει , κερδίζει την εμπιστοσύνη του (εξου και η περιγραφή confidence game ), και μετά τον οδηγεί στον dealer, όπου και ο “στόχος” χάνει όλα του τα χρήματα.

Ο πιο γνωστός τύπος είναι το “ανοιχτό” three-card monte. Λέγεται έτσι γιατί παίζεται σε δημόσιο χώρο – όπως στο δρόμο , σε ιπποδρόμους κτλ – και οι “στόχοι” προσελκύονται στο παιχνίδι από το πλήθος και από την ίδια τη διαδικασία του παιχνιδιού. Λόγω ακριβώς του ότι είναι ανοιχτό , πρέπει είτε να υπάρχει κάποια ανοχή από τις αρχές , είτε να υπάρχουν τσιλιαδόροι και κάποιο καλό σχέδιο για να σκορπιστεί η ομάδα των απατεώνων αν δουν κάποιον αστυνομικό.

Το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί σε οποιαδήποτε επιφάνεια. Μπορεί για παράδειγμα να παιχτεί στο έδαφος, ή στο πεζοδρόμιο , όπου ο παπατζής κάθεται με λυγισμένα γόνατα . Αυτό έχει ως πλεονέκτημα ότι δεν υπάρχει τραπέζι , ή άλλο ογκώδες αντικείμενο ώστε να καθυστερήσει μια πιθανή διαφυγή της ομάδας . Επίσης λόγω της γωνίας θέασης των καρτών από τον στόχο, κρύβει πολύ καλά τις κινήσεις του παπατζή, και διευκολύνεται να αλλάζει την κάρτα όταν χρειαστεί. Ένα τρίτο πλεονέκτημα είναι ψυχολογικό , και είναι ότι διαχωρίζει τον στόχο και τους συνεργάτες του παπατζή από τον ίδιο, οπότε μπορούν οι συνεργάτες να μιλούν στον στόχο και να τον επηρεάζουν , χωρίς υποτίθεται να ακούει ο dealer. Ένα μειονέκτημα είναι ότι είναι πολύ κουραστικό για τον dealer να κάθεται έτσι για αρκετή ώρα, και στο γυμνό έδαφος οι κάρτες μπορεί να λερωθούν και να ξεχωρίζουν η μία από την άλλη , οπότε μπορεί να είναι απαραίτητο κάποιο κάλυμμα , όπως μια εφημερίδα , ένα κομμάτι ύφασμα ή κάτι άλλο. Άλλες επιφάνειες μπορεί να είναι κάποιος δίσκος που κρέμεται από το λαιμό του παπατζή ( όπως αυτοί των πλανόδιων πωλητών ), μια εφημερίδα ή ένα παλτό απλωμένο στα γόνατα του παπατζή αν καθόταν κάπου , μια ομπρέλα ανοιχτή ή ακόμα και ένα τραπεζάκι , εκεί όπου επιτρεπόταν το παιχνίδι , οπότε δεν ήταν προτεραιότητα η γρήγορη διαφυγή. Κάθε επιφάνεια έχει τα δικά της πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα από άποψη άνεσης, ευκολίας για διαφυγή και ενοχοποιητικά στοιχεία που μένουν πίσω.

Η πιο κοινή και πρακτική επιφάνεια είναι δύο χαρτόκουτα το ένα πάνω στο άλλο. Προσφέρουν σταθερή επιφάνεια για τις κάρτες, είναι τελείως αναλώσιμα, και μπορούν πολύ εύκολα με μια κλωτσιά να καταλήξουν δίπλα σε ένα τοίχο το ένα δίπλα στο άλλο , χωρίς να προδίδουν ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει. Επίσης όταν κάποια συμμορία έβλεπε κάποια χαρτόκουτα τέτοια έξω από ένα μαγαζί , ή σε κάποιο στενό, καταλάβαινε ότι η περιοχή είναι “πιασμένη” από κάποια άλλη συμμορία.

Μια κοινή εντύπωση είναι ότι ο “παπατζής” , δηλαδή αυτός που χειρίζεται τις κάρτες , δουλεύει μόνος του. Αυτό είναι λάθος , και στην πραγματικότητα είναι μια ομάδα που δουλεύει μαζί . Μπορεί να είναι γύρω στα 6 άτομα, και όπως θα δούμε παρακάτω έχει ο καθένας έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Η ομάδα δουλεύει οργανωμένα και μεθοδικά, έχοντας ο καθένας το ρόλο και τα λόγια του , σαν ηθοποιοί που ανεβάζουν μια θεατρική παράσταση. Πράγματι , κάνουν τόσο καλή δουλειά, που μερικές φορές δεν είναι καν απαραίτητο για τον παπατζή να κάνει ούτε μία “ψεύτικη” κίνηση – απλά και μόνο ο τρόπος που στοιχηματίζουν και γενικά λειτουργούν οι βοηθοί του ( shills ) μπορούν να ξεγελάσουν τον στόχο ώστε να χάσει τα λεφτά του.

Ο παπατζής και οι συνεργάτες του έχουν σήματα και νοήματα ώστε να επικοινωνούν και να οργανώνονται καλύτερα . Το πιο προφανές είναι για τον παπατζή να κάνει σήμα πού βρίσκεται η κάρτα που κερδίζει . Ένα παράδειγμα είναι ας πούμε όταν η κάρτα είναι αριστερά , να έχει τη δεξιά του γροθιά πάνω στο τραπέζι , όταν η κάρτα είναι δεξιά το ανάποδο, και όταν είναι στη μέση να έχει και τις δύο γροθιές πάνω στο τραπέζι. Μπορεί επίσης με αργκό του δρόμου, ή και σε κοινή γλώσσα, να δίνει εντολές στους shills , τις οποίες δεν καταλαβαίνουν ή δεν προσέχουν οι στόχοι.
Για παράδειγμα , ο Darwin Ortiz στο Gambling Scams αναφέρει μια περίπτωση όπου μια κοπέλα ήθελε να παίξει , ενώ το αγόρι της προσπαθούσε απελπισμένα να της εξηγήσει ότι το όλο σκηνικό είναι απάτη . Όσο αυτός επέμενε , τόσο η κοπέλα ήθελε πιο πολύ να παίξει. Ο παπατζής έδειχνε να μην προσέχει το σκηνικό όπου εξελισσόταν , ώσπου κάποια στιγμή μέσα στα λόγια που έλεγε για να διασκεδάζει και να προσελκύει τον κόσμο , είπε ξεκάθαρα “block her man” (δηλαδή “εμπόδισε το αγόρι της”). Η εντολή δεν πήγαινε σε κάποιον συγκεκριμένα , και δεν την πρόσεξε κανείς άλλος εκτός από τους βοηθούς του. Οπότε ξαφνικά εμφανίζεται ένας γεροδεμένος τύπος ανάμεσα στο αγόρι και στην κοπέλα και άρχισε να του εξηγεί με ευγενικό ύφος ότι η κοπέλα έπρεπε να παίξει , κι ότι είναι πολύ εύκολο να νικήσει. Την ίδια στιγμή, οι υπόλοιποι shills άρχισαν να κλείνουν γύρω από την κοπέλα και τον παπατζή, δημιουργώντας έτσι ένα τείχος κόσμου, που εμπόδιζε κάποιον απ'έξω να δει τι γίνεται. Το αγόρι προσπαθούσε να περάσει και να δει τι γίνεται , όμως ο γεροδεμένος τύπος συνέχιζε να τον μπλοκάρει, και οι shills έκρυβαν πολύ καλά το θέαμα. Μετά από λίγες στιγμές , η κοπέλα βγήκε από το πλήθος και άρχισε να απομακρύνεται με εμφανώς δυσαρεστημένη έκφραση, ενώ το αγόρι της τη ρωτούσε τι έγινε τελικά. Αυτή του απάντησε “Shut up!”. Ήταν εμφανές ότι είχε χάσει όλα τα λεφτά της στην απάτη.

---

Η παρακάτω περιγραφή για το πώς εξελισσόταν η απάτη βοηθάει στο να καταλάβουμε καλύτερα τα στοιχεία και την ψυχολογία πίσω από αυτή και να συνοψίσουμε με ένα παράδειγμα τις πληροφορίες που έχουμε δει μέχρι τώρα. Προέρχεται από [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.] , ο οποίος σαν έφηβος δούλευε σε μια συμμορία η οποία εκτελούσε το κόλπο. Η περιγραφή του αφορά το πώς παιζόταν η απάτη στους δρόμους του Λονδίνου, στα τέλη της δεκαετίας του 70, ωστόσο πολλά στοιχεία είναι κοινά με το πώς παιζόταν η απάτη γενικά σε πολλές περιοχές. Κάθε ομάδα μπορεί να έβρισκε δικές της τεχνικές να ενσωματώνει στην απάτη, όμως ο γενικός σκελετός της παρέμενε σταθερός.

Ο Gazzo λοιπόν μας λέει ότι η συμμορία αποτελούνταν από έναν κύριο “εγκέφαλο”, ο οποίος έβρισκε και εκπαίδευε τρεις-τέσσερις ομάδες, η καθεμία με 6-7 άτομα. Αυτός λοιπόν έπαιρνε τα μισά κέρδη, και προμήθευε τις ομάδες με ρούχα, τους κάλυπτε τα έξοδα, πλήρωνε τις εγγυήσεις σε περίπτωση συλλήψεων κτλ. Κάθε ομάδα έβγαζε κατά μέσο όρο 2400 ευρώ τη μέρα , και αν και τα περισσότερα κέρδη ερχόντουσαν Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, οι ομάδες δούλευαν όλη την εβδομάδα.

Ο dealer, δηλαδή αυτός που χειρίζεται τις κάρτες, ήταν αυτός που η αστυνομία συλλάμβανε συνήθως. O “εγκέφαλος” δεν είναι ποτέ dealer , επειδή δεν θέλει να έχει “λερωμένο” ποινικό μητρώο. Ο εγκέφαλος των συμμοριών ξέρει πολύ καλά όλες τις λεπτομέρειες της απάτης και μπορεί να διδάξει σε οποιονδήποτε το ρόλο του. Ο ρόλος του dealer είναι ο πιο δύσκολος, και απαιτεί παραπάνω χρόνο για να τον μάθει κάποιος, σε αντίθεση με τους shills που μπορούν να μάθουν τους ρόλους τους με μια-δυο μέρες στη “δουλειά”.

Η ομάδα ψάχνει συνήθως για ένα σημείο με πολύ τουριστική κίνηση. Προτιμούν να δουλεύουν μπροστά σε κάποιο κτίριο που είναι κλειστό , ή προς ενοικίαση, και αν είναι δυνατόν κοντά σε κάποιο στενό που να οδηγεί σε άλλο δρόμο , ώστε να έχουν διέξοδο σε περίπτωση διαφυγής. Χρησιμοποιούν για επιφάνεια τα χαρτόκουτα που αναφέρθηκαν πριν , με μια εφημερίδα πάνω για καλύτερη επιφάνεια, και στις τρεις εξωτερικές άκρες του χαρτόκουτου μια λωρίδα 4-5 εκατοστά ώστε να μην παίρνει τις κάρτες ο αέρας ( όπως είναι ένα κουτί από πίτσα ).

Η ελάχιστη ομάδα αποτελείται από τον dealer, δύο τσιλιαδόρους, 4 ή παραπάνω shills και έναν “smoother” ( του οποίου ο ρόλος θα εξηγηθεί παρακάτω ). Κάθε μέλος της ομάδας ντύνεται και φαίνεται πολύ διαφορετικά από τα υπόλοιπα και από τον dealer , και είναι όσο το δυνατόν από διαφορετικές εθνικότητες και φυλές, ώστε να φαίνεται ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δουλεύουν μαζί. ( Έχει ακουστεί ότι στην ομάδα υπάρχουν και πορτοφολάδες , οι οποίοι επωφελούνται από τον αντιπερισπασμό που προκαλεί το θέαμα , και μπορεί να στοχεύουν αυτούς που παρακολουθούν απλά το παιχνίδι , και όχι τον κύριο “στόχο” της απάτης ).

Υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι χαρακτήρες που χρησιμοποιούνται συχνά. Αυτοί είναι ένας πλούσιος Άραβας επιχειρηματίας που παίζει με πολλά λεφτά, ένας τουρίστας , ένας περαστικός με τσάντες από μαγαζιά , και ο “φίλος” , ο οποίος ενθαρρύνει τον στόχο να ποντάρει και συνήθως φαίνεται ως κάποιος ντόπιος που “ξέρει την πιάτσα” .

Οι τσιλιαδόροι δεν φαίνονται και είναι στις δύο άκρες του δρόμου. Κοιτάνε μήπως εμφανιστεί η αστυνομία, και επίσης χρησιμεύουν ως “μπράβοι” , αν κάποιος στόχος προκαλέσει φασαρία ή προσπαθήσει να πάρει τα λεφτά από τον dealer.

O smoother είναι ένας αξιότιμος ηλικιωμένος κύριος, ο οποίος μπορεί να κουβαλάει και μια ομπρέλα ( που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κρυψώνα για τα λεφτά και τις κάρτες σε περίπτωση ανάγκης ), του οποίου η δουλειά είναι να ηρεμήσει και να παρηγορήσει τον στόχο αφού έχει παιχτεί η απάτη.

Ο dealer ( ή tosser ) φαίνεται κάπως ιδιαίτερος , σαν καρικατούρα . Φοράει πολύ χοντρά γυαλιά , και πρέπει να φέρει τις κάρτες πολύ κοντά στο πρόσωπό του για να τις δει. Επίσης φοράει ακουστικά βαρηκοΐας. Αυτά τα χαρακτηριστικά δικαιολογούν το γεγονός ότι δεν βλέπει τη λυγισμένη γωνία σε μια κάρτα, ή δεν ακούει τα σχόλια των shills και των στόχων. Φαίνεται πολύ φιλικός και προσεγγίσιμος, και λέει συνέχεια αστεία ώστε να κρατάει ένα καλό και ελαφρύ κλίμα .

Στα χέρια του κρατάει χαρτονομίσματα λυγισμένα κατά μήκος γύρω από τα δάχτυλά του, με τα οποία πληρώνει τους νικητές. Τα χαρτονομίσματα βοηθούν στο να τραβάνε την προσοχή των θεατών , και κρύβουν τις “ψεύτικες” κινήσεις του tosser , και επίσης προκαλούν κάποιον στόχο να παίξει, βλέποντας το εντυπωσιακό ποσό. Επίσης είναι ασφαλή από κάποιον που θα προσπαθήσει να τα αρπάξει , αφού απλά ο tosser σφίγγει τη γροθιά του και είναι πολύ δύσκολο να τα πάρει κάποιος.

Όταν κάποιος στόχος περνάει από το σημείο , του τραβάει την προσοχή το πλήθος και ο ενθουσιασμός. Όλοι φαίνονται να περνάνε καλά, και ο tosser φαίνεται ενδιαφέρουσα και αστεία “μορφή”. Καθώς πλησιάζει, η συμμορία ανοίγει ώστε να τον διευκολύνει , και μετά κλείνει γύρω του δημιουργώντας ένας πλήθος.

Καθώς λοιπόν παρακολουθεί ο στόχος, ο Άραβας επιχειρηματίας ποντάρει σε μια κάρτα και κερδίζει. Ο tosser τον πληρώνει και τον επαινεί που τη βρήκε. Ο στόχος απορεί με το πόσο εύκολο είναι να ακολουθήσεις την σωστή κάρτα , και εκπλήσσεται όταν κάποιος ποντάρει στη λάθος κάρτα. Έτσι συμπεραίνει ότι είναι πολύ πιο παρατηρητικός από τους υπόλοιπους θεατές.

Ο shill που παίζει τον “φίλο” τραβάει τον στόχο στην άκρη και του ψυθιρίζει “Με έχει καταλάβει ότι νικάω και δεν με αφήνει να παίξω. Μπορείς να ποντάρεις για μένα αυτές τις 20 λίρες στην κάρτα στα δεξιά ;” . Ο στόχος ποντάρει τα λεφτά , ο dealer γυρνάει την κάρτα και είναι πράγματι σωστή ! Ο dealer κοιτάει τον στόχο και του λέει “Η τύχη του πρωτάρη ! Μπράβο σας !”, καθώς του δίνει τα λεφτά. Ο πρώτος θεατής παίρνει τα κέρδη και του λέει “Αν καταλάβει ότι είσαι πολύ καλός δεν σε αφήνει να παίξεις.”

Ο στόχος τώρα είναι πεπεισμένος ότι πράγματι είναι όλα είναι δίκαια και όταν χάνει ο tosser πληρώνει τίμια. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο στόχος χειρίστηκε λεφτά, και αυτό σιγά σιγά του “ανοίγει την όρεξη” να παίξει και να κερδίσει κι αυτός.

Σε αυτό το σημείο , ένας δεύτερος shill ακριβώς δίπλα στον στόχο ποντάρει κάποια λεφτά σε μια κάρτα. Ο dealer δεν είδε ποιος πόνταρε και ζητάει από τον στόχο να γυρίσει την κάρτα , η οποία είναι και πάλι η σωστή ! Ο dealer “καταλάθος” πληρώνει τα κέρδη στον στόχο, καθώς σχολιάζει “Είστε πολύ παρατηρητικός κύριε . Θα πρέπει να προσπαθήσω πολύ να σας μπερδέψω .”
Ο θεατής που είχε ποντάρει κανονικά αρπάζει τα κέρδη από τον στόχο και παραπονιέται “Ε , εγώ είχα στοιχηματίσει !”. Αυτό αποσυντονίζει λίγο τον στόχο , και ενισχύει στο μυαλό του την εντύπωση ότι αν ο tosser χάσει , πραγματικά πληρώνει χωρίς φασαρίες. Επίσης , για άλλη μια φορά ο στόχος έχει πιάσει χρήματα. Ακόμα , όταν ο shill που πόνταρε σηκώνεται και φεύγει με τα κέρδη του , ο στόχος σκέφτεται ότι πράγματι μπορεί κάποιος να νικήσει σε αυτό το παιχνίδι , και να φύγει με τα κέρδη του . Δεν καταλαβαίνει ότι κανείς δεν κερδίζει, και ακόμα κι αν κερδίσει , ο dealer δεν πληρώνει ποτέ. ( Αυτή είναι άλλη μία κοινή εντύπωση που είναι λανθασμένη. Πολλοί νομίζουν ότι ο παπατζής μπορεί να σε αφήσει μια φορά να κερδίσεις , ώστε μετά να ποντάρεις παραπάνω χρήματα. Αυτό δεν γίνεται ποτέ. Οι μόνοι που κερδίζουν και πληρώνονται είναι οι συνεργάτες του dealer. Ποτέ ο παπατζής δεν θα αφήσει κάποιον στόχο να κερδίσει , γιατί ξέρει ότι μπορεί αμέσως να φύγει με τα κέρδη του. Ακόμα και αν κάποιος τυχαία διαλέξει την σωστή κάρτα , ο παπατζής δεν θα τον πληρώσει. Είτε θα αλλάξει την κάρτα με κάποια λάθος καθώς την σηκώνει , είτε θα κάνει νόημα σε κάποιον shill να ποντάρει τα διπλάσια σε λάθος κάρτα , και να πει ότι δέχεται μόνο το μεγαλύτερο στοίχημα , όπως θα δούμε και παρακάτω. Γενικά θα βρει οποιαδήποτε δικαιολογία ή τρόπο ώστε να μην πληρώσει . Ο Ortiz πάλι αναφέρει ότι μια φορά που προσπαθούσε να αποδείξει σε έναν φίλο του ότι δεν πληρώνουν ποτέ οι dealers , διάλεξε τη σωστή κάρτα και έβαλε 20 δολάρια. Ο dealer αμέσως του λέει “40 δολάρια το ελάχιστο στοίχημα, μόνο 40 δέχομαι”. Καθώς ο Ortiz αμέσως έβγαλε άλλα 20 από το πορτοφόλι του να βάλει , ο dealer είπε “60 δολάρια το ελάχιστο στοίχημα , 60 δέχομαι μόνο”. Ακόμα και με αυτή την οφθαλμοφανή κοροϊδία, ο dealer απέφευγε να πληρώσει κάποιον νικητή. Εννοείται ότι όταν το στοίχημα ήταν στη λάθος κάρτα , δεν είχε κανένα πρόβλημα με το πόσο ήταν.)

Συνεχίζοντας με την περιγραφή του Gazzo , μετά το συμβάν με τον δεύτερο shill , ο tosser ρίχνει τις κάρτες και γυρνάει να απαντήσει σε μια ερώτηση από κάποιον από το πλήθος. Εκείνη τη στιγμή , κάποιος από τους shills σηκώνει γρήγορα μια κάρτα και βλέπει κρυφά από τον tosser ότι είναι η ντάμα ( η νικητήρια κάρτα δηλαδή). Αμέσως ποντάρει 100 λίρες. Ο dealer , που δεν είδε ότι έκλεψε ο shill , τον πληρώνει κανονικά τα κέρδη του . Ο στόχος παρατηρεί το μεγάλο ποσό που κρατάει στα χέρια του ο dealer , και αρχίζει να σκέφτεται ότι θα ήταν πολύ εύκολο να τον εκμεταλλευτεί κι αυτός κλέβοντας, αλλά ακόμα είναι πολύ διστακτικός να το δοκιμάσει.

Ο shill που έκλεψε την πρώτη φορά περιμένει πάλι να αποσπαστεί η προσοχή του dealer , και ξανακοιτάει κρυφά μια κάρτα, οπότε ποντάρει 50 λίρες. Ο dealer , που πάλι δεν τον είδε να κλέβει , του λέει “Πόνταρε 100 λίρες, θέλω να κερδίσω αυτά που έχασα πριν”. Καθώς ο shill γυρνάει να πάρει κι άλλα λεφτά από το πορτοφόλι του, ο dealer γρήγορα αλλάζει την ντάμα με μια άλλη κάρτα. Ο στόχος ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι ο dealer κλέβει κι αυτός !

Ο θεατής που στοιχημάτισε χάνει και είναι πολύ θυμωμένος, αλλά δεν μπορεί να πει ότι είχε δει ότι η κάρτα ήταν μια ντάμα. Σε αυτό το σημείο ο “φίλος” του στόχου του δίνει 20 λίρες να στοιχηματίσει στην κάρτα που ήταν η ντάμα , δηλαδή σε μία από τις δύο που μένουν face down. Ο dealer δεν δέχεται το ποντάρισμα, και λέει ότι δέχεται μόνο μια φορά ποντάρισμα σε κάθε ρίξιμο των καρτών. Κάποιες φορές μπορεί ο ίδιος ο στόχος να προσπαθήσει να ποντάρει στην σωστή κάρτα ( στην θέση που την άλλαξε πριν ο dealer ). Αυτός πάλι δεν δέχεται το στοίχημα, και του λέει κάπως απότομα “Μην μου πετάτε εμένα τα λεφτά σας έτσι κύριε ! Απλά διασκεδάζουμε λίγο . Το παιχνίδι είναι παράνομο και μπορούμε να βρούμε όλοι τον μπελά μας . Αν είναι να συμπεριφέρεστε έτσι , τότε να μην παίξετε !”. Αυτό είναι ψυχολογικό τρικ και βοηθάει τον στόχο να αναπτύξει μια “αντιπάθεια” για τον dealer , ώστε μετά να είναι πιο εύκολο να ποντάρει τα λεφτά του αν αποφασίσουν να τον “κλέψουν” μαζί με τους shills. To ίδιο αποτέλεσμα υπήρχε με τη συνειδητοποίηση του στόχου ότι ο dealer κλέβει κι αυτός.

Ο shill που κλέβει , βρίσκει άλλη μια ευκαιρία και βλέπει τη σωστή κάρτα , και τη δείχνει και στον στόχο. Τον ενθαρρύνει να ποντάρουν μαζί αυτή τη φορά, οπότε βάζει ο στόχος 50 λίρες και ο shill 100. O “φίλος” του στόχου του λέει να βάλει τα χέρια του στις άλλες δύο κάρτες, ώστε να μην μπορεί να τις αλλάξει ο dealer. Εκείνη τη στιγμή ένας άλλος shill γρήγορα ποντάρει 500 λίρες στην ίδια κάρτα. Ο dealer λέει ότι πρέπει να πάρει το μεγαλύτερο ποντάρισμα, και πληρώνει τις 500 λίρες που νικήσανε. Ο shill που κλέβει και ο στόχος αναγκάζονται να πάρουν πίσω το στοίχημά τους.

Ο “φίλος” του στόχου είναι θυμωμένος. Του ψιθυρίζει “Πάντα γίνεται αυτό, βλέπεις, αυτοί οι δύο δουλεύουν μαζί. Όταν κάποιος ποντάρει στη σωστή κάρτα , ο συνεργός του dealer ποντάρει παραπάνω”. (Αυτό πράγματι γινόταν , όπως είπαμε και πριν , μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μέρος του σχεδίου ). “Χρειαζόμαστε παραπάνω λεφτά. Έχω 400 λίρες. Εσύ πόσα έχεις πάνω σου ;” Σε αυτό το σημείο , άλλος ένας θεατής μπαίνει κι αυτός στο “κόλπο”. - “Εγώ έχω 200 λίρες. Είμαι μέσα”. ( Αυτός ο θεατής λειτουργεί ως convincer για το στόχο , δηλαδή τον επηρεάζει και τον πείθει να βάλει κι αυτός λεφτά. Ο στόχος σκέφτεται ότι αφού ένας “ξένος” δίνει τόσο εύκολα τα λεφτά του, γιατί να μην τα δώσει κι αυτός ; )

Καθώς η προσοχή του tosser είναι αλλού για άλλη μια φορά , ο “συνεργός” του στόχου του δείχνει την ντάμα , και του κλείνει το μάτι καθώς λυγίζει τη γωνία της ώστε να ξεχωρίζει.

Τον ξαναρωτάει : “Πόσα λεφτά έχεις μαζί σου ;”. Αυτή είναι η στιγμή που περίμενε η συμμορία , μια ευκαιρία να δει πόσα λεφτά έχει ο στόχος μαζί του. Αν ανοίξει το πορτοφόλι του, αμέσως υπολογίζουν περίπου πόσα λεφτά έχει πάνω του , και σκοπεύουν να τα πάρουν όλα. Ο “συνεργός” του στόχου και ο άλλος θεατής του δίνουν τα λεφτά τους (600 λίρες) και του λένε να τα ποντάρει . Ο Άραβας ποντάρει 300 λίρες σε μια λάθος κάρτα . Ο στόχος ανεβάζει το στοίχημα , και βάζει τα λεφτά του μαζί με των άλλων δύο shills στην κάρτα με τη λυγισμένη γωνία.

Ο tosser πρέπει να δεχτεί το μεγαλύτερο στοίχημα. Ο θεατής όμως που υποτίθεται ότι είναι ο μόνος συνεργός του tosser, ποντάρει παραπάνω λεφτά στην σωστή κάρτα, οπότε και ο tosser πρέπει να απορρίψει το στοίχημα του στόχου και των άλλων δύο shills. Απελπισμένα όμως ο “φίλος” του στόχου φωνάζει “Περίμενε ! Έχουμε κι άλλα χρήματα !”. Τότε στρέφεται στον στόχο και του λέει “Έχεις κι άλλα , τα είδα ! Έλα , πρέπει να τα ποντάρεις ! Είναι η μόνη μας ευκαιρία να νικήσουμε !”. Οι δύο shills και η γενικότερη κατάσταση είναι πολύ πιεστική για τον στόχο – πρέπει να πάρει μια απόφαση και γρήγορα -. Αυτό διευκολύνει τους δύο shills να τον χειραγωγήσουν και να τον πείσουν να ποντάρει ότι χρήματα έχει πάνω του . Αφού ο στόχος ποντάρει όλα του τα χρήματα στην κάρτα με τη λυγισμένη γωνία , ο tosser λέει “Το στοίχημα είναι πολύ μεγάλο . Δεν ξέρω αν μπορώ να το καλύψω.” Τότε ο “φίλος” του στόχου παραπονιέται : “Έλα , παίξε δίκαια ! Έχεις αρκετά λεφτά στα χέρια σου για να το καλύψεις . Πρέπει να το δεχτείς.”. Όλοι οι θεατές συμφωνούν και πιέζουν τον tosser να δεχτεί το στοίχημα. Ο tosser τελικά δέχεται και λέει στον στόχο να γυρίσει την κάρτα. Ο στόχος βλέπει ότι είναι η λάθος κάρτα. ( Ο Cracker Parker , που ήταν ο εγκέφαλος των συμμοριών σε μία από τις οποίες δούλευε ο Gazzo , επέμενε σε αυτό τον κανόνα . Ο στόχος πρέπει πάντα μόνος του να γυρίζει την κάρτα, ώστε να μην ισχυριστεί ότι ο dealer μπορεί να την άλλαξε , και να αποφεύγονται οι αχρείαστες φασαρίες ).

Τη στιγμή που ο στόχος γυρνάει και βλέπει την λάθος κάρτα , μένει εμβρόνητος καθώς αρχίζει και συνειδητοποιεί τι έχει συμβεί. Καθώς κοιτάει ακόμα με δυσπιστία και έκπληξη τη λάθος κάρτα, κάποιος από το πλήθος φωνάζει “Αστυνομία !”. Σε λίγες στιγμές όλο το πλήθος έχει εξαφανιστεί , και ακόμα και το τραπεζάκι από χαρτόκουτα δεν είναι εκεί . Ο μόνος που μένει είναι ένας ευγενικός και καλοντυμένος ηλικιωμένος κύριος , ο “smoother”.

-“Στα πήραν όλα, έτσι ;”, ρωτάει. “Έκαναν και σε μένα το ίδιο την προηγούμενη εβδομάδα. Θα σε είχα προειδοποιήσει , αλλά δεν είναι να μπλέκει κανείς μαζί τους. Δουλεύουν όλοι μαζί , ξέρεις. Θα μου είχαν τραβήξει μαχαίρι χωρίς δεύτερη σκέψη αν έλεγα κάτι. Τουλάχιστον άσε με να σε κεράσω μια μπύρα.”. Ο smoother πηγαίνει τον στόχο σε μια κοντινή pub , αλλά έξω από τη γειτονιά. Τον κερνάει μια μπύρα και συνεχίζει “Δεν μπορείς να πας στην αστυνομία. Θα σε συλλάβουν ως συνεργό , αφού τζόγαρες κι εσύ όπως και αυτοί. Φαντάζομαι το καλύτερο είναι να το δεις σαν ένα μάθημα ζωής. Ωστόσο , μείνε μακριά από αυτή τη γειτονιά. Αν κάποιος σε αναγνωρίσει από αυτούς , θα νομίζει ότι ψάχνεις για φασαρία , και είναι πολύ βίαιοι. “ ( Στην πραγματικότητα , οι συμμορίες απέφευγαν όσο μπορούσαν τη βία – επειδή τραβούσε την προσοχή της αστυνομίας. Η συμμορίες του Cracker Parker δούλευαν την ίδια μικρή περιοχή του Λονδίνου για πάνω από 30 χρόνια.)

Ο smoother δανίζει κάποια λεφτά στον στόχο για να πάρει ένα ταξί ή λεωφορείο για το σπίτι του , και του εύχεται καλή τύχη . Μετά φεύγει , αλλά μετά από αρκετή ώρα ώστε να σιγουρευτεί ότι ο στόχος δεν θα πάει στην αστυνομία ή πάλι πίσω στη γειτονιά που ήταν η συμμορία, και κατευθύνεται στο σημείο που είναι οι υπόλοιποι , οι οποίοι ήδη ξαναστήνουν το σκηνικό. Η όλη απάτη είχε διάρκεια λιγότερη από 10 λεπτά , και η συμμορία είναι έτοιμη να την ξανακάνει σε 5.

Αν κάποιος στόχος κατευθυνθεί προς το πλήθος με λεφτά στο χέρι , ή σε εμφανές σημείο, τότε ξέρουν ότι έχει ξαναδεί το παιχνίδι , και σκοπεύει να ποντάρει μόνο αυτά τα λεφτά. Η συμμορία δεν χάνει πολύ χρόνο με αυτούς τους στόχους, ή με άλλους που φαίνονται πολύ φτωχοί ή πολύ δειλοί για να ποντάρουν πολλά λεφτά. Ο tosser σε αυτή την περίπτωση αμέσως κάνει τις κινήσεις που απαιτούνται για να αλλάζει τις κάρτες και να πάρει τα λεφτά όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μετά τον σπρώχνει εκτός παιχνιδιού και του λέει “Το παιχνίδι είναι για αυτούς που παίζουν κύριε, όχι για αυτούς που κοιτάνε”. Τότε , κάποιος από τους πιο εύσωμους shills γυρνάει στον στόχο και του λέει απειλητικά “Στρίβε !”

Αν ο στόχος φαίνεται να έχει πολλά λεφτά, ακολουθούν τη ρουτίνα που περιγράψαμε , και ποτέ δεν χρησιμοποιεί μια “ψεύτικη” κίνηση ο tosser μέχρι τη στιγμή που ο στόχος είναι έτοιμος να ποντάρει όλα του τα χρήματα . Η λυγισμένη γωνία ( ή σε άλλες περιπτώσεις ένα σημάδι με μολύβι που κάνει κάποιος από τους shills στη γωνία ) δεν είναι καν απαραίτητο στοιχείο – απλά χρησιμεύει ώστε να ενισχύσει την εντύπωση του στόχου για το ποια είναι η σωστή κάρτα. Κάποιες φορές δεν χρειάζεται καν ο tosser να κάνει τίποτα, όπως είπαμε και πριν. Θα μπορούσε ένας από τους shills να δει κρυφά από τον tosser μια κάρτα, να ποντάρει πολλά λεφτά σε αυτήν , και κάποια στιγμή που δεν κοιτούσε , ο dealer θα τον “έκλεβε” και θα την άλλαζε με μια άλλη. Ο στόχος που θα ήταν πεπεισμένος ότι η σωστή κάρτα είναι στην θέση που την άλλαξε ο dealer , θα πόνταρε όλα τα λεφτά του εκεί , και πάλι θα έχανε. Όλα εξαρτώνται από τις ικανότητες του shill ως ηθοποιός και στο αν θα καταφέρει να πείσει τον στόχο με τη συμπεριφορά του ότι είδε τη σωστή κάρτα.


Όπως είδαμε , υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία ψυχολογίας και πολύ συγκεκριμένη οργάνωση σε μια ομάδα που εκτελεί την απάτη. Οι κινήσεις που απαιτούνται να μάθει ο dealer είναι ένα μικρό μόνο κομμάτι από την όλη διαδικασία που εκτελείται ώστε να επιτευχθεί το αποτέλεσμα, δηλαδή ο στόχος να χάσει όλα του τα λεφτά και μάλιστα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υποψιαστεί τίποτα μέχρι το τέλος , να μην προκαλέσει φασαρία και να μην κατευθυνθεί στην αστυνομία. Παρακάτω είναι ένα βιντεάκι που έχει γυριστεί βασισμένο στην παραπάνω περιγραφή , και μπορεί να δει κάποιος αυτά που διαβάσαμε πριν σε μορφή βίντεο , οπότε πιο ζωντανά και παραστατικά, και να καταλάβει καλύτερα το ρόλο του καθενός στην απάτη.

[Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]



Ο Erdnase στο Expert At The Card Table είπε αναφερόμενος στο three-card monte : “Δεν υπάρχει κανένα άλλο κόλπο με χαρτιά που θα προσφέρει τόσο μεγάλη ανταμοιβή για το χρόνο εξάσκησης που απαιτείται, ή που θα προκαλέσει τέτοιο θαυμασμό , ή τέτοια διασκέδαση , ή που θα μπορεί να επαναληφθεί τόσες φορές , όπως αυτό το παιχνίδι, και για αυτό το λόγο θεωρούμε ότι αξίζει πολύ προσπάθεια ώστε κάποιος να το μάθει πάρα πολύ καλά.”
Όταν το three-card monte χρησιμοποιείται για λόγους επίδειξης και για να διασκεδάσει κάποιο κοινό σαν μαγικό κόλπο, είναι πάρα πολύ ευχάριστο να το παρακολουθείς. Ρουτίνες όπως του Darwin Ortiz , του Daryl , και πολλών άλλων μάγων , το αποδεικνύουν , και ακόμα και αν ξέρεις τις κινήσεις , είναι πάντα πολύ διασκεδαστικό και προκαλεί πάντα γέλιο και ενθουσιασμό , τόσο το μαγικό εφέ, όσο και οι αντιδράσεις των ανυποψίαστων θεατών.

Πηγές :
Whit Haydn – Notes On The Three-Card Monte
Darwin Ortiz – Gambling Scams
John Scarne – Three Card Monte
Το άρθρο στη Wikipedia - [Πρέπει να είστε εγγεγραμμένοι και συνδεδεμένοι για να δείτε αυτόν το σύνδεσμο.]
S.W. Erdnase – Expert At The Card Table

Το βίντεο που εκτελώ τη ρουτίνα του Ortiz :

Πολυ ωραιο και κατατοπιστικοτατο κειμενο
Μπραβο!!!

ligw exeis grapsi...

Πολυ καλη αναλυση σε ενα πολυ δυνατο κολπο
Να διαβαστει απο ολα τα μελη και να βγουμε σε ομαδες στους δρομους!

Wraios! ton daryl mou 9imise auto to routine

Portgas D. Ace έγραψε:

Wraios! ton daryl mou 9imise auto to routine ...

Admin έγραψε:

Πολυ ωραιο και κατατοπιστικοτατο κειμενο
Μπραβο!!!

Thanks Για τη ρουτίνα του Daryl έχω μόνο μια μικρή ένσταση στο πώς την εκτελεί , για το λόγο ότι μπορεί να "προδίδει" λίγο το κόλπο , χωρίς να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες.

mdkats έγραψε:

Πολυ καλη αναλυση σε ενα πολυ δυνατο κολπο
Να διαβαστει απο ολα τα μελη και να βγουμε σε ομαδες στους δρομους!

Thanks και πάλι Χαχα, ισχύει !

PieRo έγραψε:

ligw exeis grapsi...

Και να φανταστείς δεν τα έγραψα και όλα. Για παράδειγμα δεν ανέλυσα καθόλου πώς παιζόταν το "κλειστό" three-card monte, που έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον , ή ποιες είναι οι παραλλαγές του παιχνιδιού , κτλ κτλ.

bravo polu wraio kolpo..kai wraio effect...apli texniki i opoia xrisimeuei polu genika se three card monte